Sharanagati

Молитвите трябва да са насочени за благото на другите. Но ако имате някакво затруднение, бъдете готови да го споделите с Него. И аз мисля, че го правите. Нещо внезапно ви се случва и вие извиквате: „О Боже мой!” Нали, дори атеистите го казват. Има някакъв инцидент и те извикват: „О Исусе Христе!”

Това е нещо естествено. Ние изначално сме свързани, ние идваме от този извор. Естествено за душата е да има вяра. И е естествено когато си в беда да извикаш: „О Господи, моля те, помогни ми!” Но недейте да забравяте за Него и когато сте щастливи, нали? Защото когато сме щастливи, много рядко се сещаме да извикаме: „О Господи, благодаря ти!” Не бива да сме себични. Искаме да го натоварим с трудностите: „Това е твоя работа, погрижи се”, но когато получим щастие: „И сам мога да се справя.”

Такава е човешката природа. Така че когато говорим за манталитета за наслаждение, не бива да сме едностранчиви, да искаме да се наслаждаваме само на щастието. Наслаждавайте се и на трудностите.

Въпреки всичко… светците проправят пътя ни, писанията ни водят, а Кришна ни приканва. Тъй че какви изобщо проблеми бихме могли да имаме?! Всичко е единствено недостиг на вяра.

Но казва се, че Кришна притежава безгранична милост. И той упражнява Своята милост върху преданите Си по невъобразими начини. Така че недейте да мислите как ще дойде до вас милостта Му, просто я вземете. Щастливи сме когато милостта идва по наш вкус. Но когато тя идва по Неговия вкус, тогава ни е по-трудно да се справим.

Бог е не само велик, но и любящ. Любящ и любим на мнозина. Затова в крайна сметка трябва да стигнем до степента, в която да разберем, че не любящият Бог е във фокуса на вниманието ни, а онези, които го обичат с преданост – те са нашите учители. Усещате ли разликата? Разликата е огромна.

Защо? Защото от тях можем да научим, как да Го обичаме. Разбира се, ако се фокусираме върху Него можем да се научим да обичаме слугите Му. Както и да го погледнем, комбинацията е добра. От която и посока да го подхванем, от която и страна да тръгнем, трябва да достигнем до емоционалния подход към Върховния Бог.

Молитви мусять бути направлені за добро інших. Але якщо маєте якусь турботу, будьте готові поділитися нею з Ним. ія думаю, що ви це робите. Щось раптом відбувається і ви кажете: „О, Боже мій!” . Навіть атеїсти це кажуть. Є якийсь інцидент і вони икликають „О, Ісусе Христе!”

Це природно. Ми взагалі пов’язані, ми приходимо з цього джерела. Для душі це природно мати віру. І це дуже природно, коли ти в біді викликати: „О, Господи, допоможи мені!” Але не забувайте про Нього, коли ви щасливі. Тому що коли ми щастливи, ми дуже рідко кажемо: „О, Господи, дякую Тобі!” Нам не треба бути егоїстичними. Хочемо дати всі турботи до Нього: „Це твоя робота, допоможи з цим, ”але коли ми щастливі: „Я сам розберуся з цим.”

Така людська природа. Коли ми говоримо про менаталітет насолодження, не варто бути односторонніми, щоб ми хотили насолоджуватися тільки щастя. Насолоджуйтеся і турботам.

Тим не менш…святі прокладають наший шлях, писання керують нас, а Крішна нас запрошує. Отже, які проблеми ми могли би мати?! Все це тільки нестача віри.

Але відомо, що Крішна має безмежну милість. І він здійснює Свою милість на Своїх відданих неймовірними способими. Не думайте, як Його милість прийде до вас, тільки візмить її. Ми щастливі, коли милість прийходить до нас так, як ми хочемо. Але якщо це Його бажання, тоді нам важче.

Бог не тільки великий, але люблячий. Люблячий і олюблений для багатьох. Через те, ми мусимо прийти до цього, щоб зрозумити, що не люблячий Бог центр уваги, а ті, які Його люблять відданістю-вони наши вчителі. Відчуваєте різницю? Різниця величезна.

Чому? Тому що від них ми можемо навчитися, як Його любити. Звичайно, якщо ми зосереджуємося на Ньому, ми можемо навчитися любити Його слуг. Незважаючи на все, ця комбинація добра. Любий напрямок, який виберемо, любою дорогою ми пійдемо, ми мусимо дістатися до емоційного підходу до Верховного Бога.

प्रार्थना दूसरों के हित के लिए होनी चाहिएं ,किन्तु यदि आप को कोई परेशानी है तो इसे उस के साथ बाँटने को तैयार रहें | मेरे विचार से आपको यह करना चाहिए | कभी कभी ,अचानक कुछ हो जाता है और आप चिल्लाने लगते हैं : “हे मेरे भगवन !” ऐसा ही है ना ,यहाँ तक कि

नास्तिक भी ऐसा ही कहते हैं | कभी कोई दुर्घटना हो जाए तो वे भी रोते है : “ओ , जीसस क्राइस्ट!”

यह एक स्वाभाविक बात है |. मूलत: हम जुड़े हुए ही है ,हमारा स्रोत वही है |यह स्वाभाविक ही है कि आत्मा विश्वास रखती है और यह भी स्वाभाविक है कि जब आप परेशानी में होते हैं तो आप सिर्फ रोते हैं : “अरे ,मेरे भगवन,मेरी मदद करो :”पर जब आप खुश होते हैं ,तब उसे भूलें नहीं | ठीक है ! क्यूंकि जब आप खुश होते हैं तो आप कभी कभी(बहुत कम ) रोते हैं |: हे मेरे प्रभु ,धन्यवाद “. हमें स्वार्थी नहीं होना चाहिए |हम अपनी परेशानियाँ उस पर डालना चाहते हैं , का यह आपका काम है ,आप संभालो ”,.”पर जब खुशियाँ आप के पास हैं तो “मैं खुद संभल सकता हूँ “

यही मानव स्वाभाव है | अत:जब हम आनंद लेने की मानसिकता की बात करते हैं ,तब हमें एकतरफा नहीं होना चाहिए : हम सिर्फ आनंद का मजा लेना चाहते हैं | आपको मुश्किलों का भी मजा लेना चाहिए |

फिर भी …..संत आपके मार्ग को सहज बना रहे है ,शास्त्र.. मार्ग दिखा रहे हैं तथा कृष्ण आपको बुला रहे हैं | तब हमें क्या समस्या हो सकती हैं ?यह केवल विश्वास की कमी है | कृष्ण की माहिम अपरम्पार है ,ऐसा कहा जाता है तथा वे अपनी महिमा का अपने भक्तों पर कल्पनातीत रूप में अभ्यास करते हैं| तो यह न सोंचें कि उनकी दया किस रूप में प्राप्त होगी,बस उसे ग्रहण कर लें | हम खुश होते जब उनकी दया हमारे स्वभावानुसार मिल जाती है | पर जब दया उनके स्वभानुसार मिलती है ,तो उसे संभालना अधिक मुश्किल हो जाता है |

ईश्वर महान ही नहीं वरन स्नेही भी है | वह प्रेमपूर्ण है और बहुत लोग उन्हें प्यार भी करते हैं |अतएव , अंतत:हमें उस स्थान पर पंहुचना चाहिए ,जहाँ हमें यह समझ आ जाए कि प्रथम दृष्टि में जो हमारा ध्यान आकर्षित करते हैं वे ये स्नेही ईश्वर नहीं हैं ,वरन वे लोग हैं ,जो उन्हें टूटकर प्यार करते हैं – वे हैं हमारे मास्टर |क्या आप अंतर को देख पा रहे हैं ? यह बहुत बड़ा अंतर है | .

क्यूँ ? क्यूंकि उन्हीं से हम सीख सकते हैं कि उसे कैसे प्यार करें ?निसंदेह ,यदि आप का ध्यान उन पर हैं तो उनसे आप सीख सकते हो,कि उनके सेवकों से किस प्रकार स्नेह किया जाए | . फिर भी ,यह एक अच्छा मेल हैः आप किसी भी दिशा से आरम्भ करें ,जिस किसी हिस्से से प्रारंभ करें ,आप को परमपिता परमात्मा के प्रति इस भावात्मक सोच तक पहुंचना ही चाहिए |

We have many duties. But our main goal is to forget about ourselves. And if you are successful in this respect – what’s the problem with this? Just like children – sometimes they are so devoted to their games or playing that they forget to eat and to sleep and everything, right? Their dedication is so high. But then comes the realistic mother: “You had forgotten to eat your dinner.” This time mother is just like a disturbing element. In the same way if somehow we can … and now I’m not talking about some worldly duties, but what is our main duty? To devote ourselves to God and forget about ourselves. But then comes the realistic family, or friend, or whoever around us and says: “Hey, hey, hey, not so fast!”

 

But we should understand that even the body is not functioning on the foodstuff that you eat. This is only very crude energy that you put inside your body. Because what is the energy input into the body? Prana, foodstuffs, drink. What else – because these are still material. What else is there? Iimpressions – this is also energy input into the body – impressions. A certain kind of foodstuff are your impressions. This is more like mind level. And as we select our foodstuffs – or should select our foodstuffs – the same way we should select our impressions, what we accept. Like if you eat foodstuffs which are appropriate for a dog, that is not appropriate for you. Or what is appropriate for a tree, for example, that substance you cannot incorporate in your body. Or, for example the vegetables – from the earth they can transform the energy into eatable form so that you can take that energy. But if you take the earth – nothing will happen. So these transformation circles are there in order to serve, to come to some proper level to transform the energy and then it’s easier to digest it not only in physical sense.

 

The same way we should select and we should find the real spiritual food, which is transformed for us to be easily digested. There are certain kind of birds, that can take the foodstuff, put it here, little pre-digest and then give it back to the children. Then it’s very easy for the kids to take it; in the same way if somebody predigests the spiritual ideas for us and provides like this, it’s very easy to accept.

 

There is always a fight and there are some clashes between the absolute platform and the relative platform. But I think that we should be intelligent enough to always choose the spiritual alternative, but in such a manner that we do not harm, do not hurt the relative duties.

 

But, you know, everybody is satisfied if the husband is forgetting to eat in order to make more money. But if somebody wants to fast for Krishna: “O, that is detrimental to your health! Take more care of yourself.” So, if we make some sacrifice for our OWN sake, that’s acceptable; if we make sacrifice for God sake, that’s dangerous. This is the general mentality of people, that no, we depend on our own resources. But ultimately we depend on divine resources.

Някога имахме една крава – беше много необикновена. Много, много месеци след като теленцето й порасна, тя вече трябваше да спре да дава мляко, но даваше – година и половина – две, много дълго време. Всеки ден даваше по един литър мляко. Малко, но постоянно. Но когато имаше празник или идваха някои от бхактите – тя даваше литър и половина. Усещаше: сега е нужно повече, ще дам повече. Беше много, много добра…

 

По онова време бхактите бяха наистина бедни, страшно бедни… Правеше се сабджи само от плевелите в градината – а плевели имаше достатъчно. Има някои видове, които са много добри. Имаше и малко брашънце в кухнята – на практика нищо! Лобода – готвили ли сте шак от лобода? Много е добър, най-добрият! И оставаше единствено кравата, да даде малко мляко. Бяха хубави дни… Е, хубави в спомените, не беше лесно да се живеят… Но тогава човек разбира какво е да зависиш от божествената милост. Защото е лесно да гладуваш когато ИМА храна, понеже тогава изборът си е твой. Когато обаче няма храна… изборът е на Кришна. А това е по-трудно за следване.

We had one cow – she was very unusual. After many, many months the baby grown up, so she should stop giving milk, but she was giving – after one, one and a half, two years, very long time. Every day she was giving one liter of milk. Very little, but permanent. But when there was a celebration or some devotees were coming – she was giving one and a half liter. She was feeling: now more is necessary, I’ll give more. She was very, very nice…

 

In that time devotees were really poor, poor like anything….They could make sabji only from the weeds in the garden – because weeds were enough in the garden. There are special types which are very good! And may be some little flour was there in the kitchen – practically nothing! Loboda – have you made shak from loboda? It’s very good! O, it’s the best! And then the only thing was the cow to give some little milk. These were very nice days… Well, nice in the memories, not so easy to live… But then we could understand how we depend on divine mercy. And it’s very easy to go on fasting when there IS food. Because then it’s your choice. But when there is no food… then this is Krishna’s choice. Then it’s more difficult to follow.

There are different approaches to prayers. For a long, long time we are searching for our own goals, ambitions, desires to fulfill – not necessarily wrong, but simple ones. But then from the first philosophy lectures you understand that it’s not good to pray to Krishna for a selfish desire. Then you become a schizoid person – you want so many things to be fulfilled, but you know that it’s forbidden and very bad to pray for. Isn’t it? So from a strong, healthy personal character you’ve start practicing this type of Yoga and you become a schizoid man of the 21 century. Is that approved? This is what you want? May be not. We want to be healthy and strong. And we should realize our platform. If I am still in need of Krishna’s help – where shall I turn, whom to pray? It’s HIM that we should pray.

So don’t burden yourself with trying to forbid yourself from praying. If you need something, just tell. But don’t put everything into your pocket. Be ready to share what you’ve got with others.

We should learn also how to pray. There are different types of prayers. Like asking blessings, then asking for forgiveness. And finally when you come to the real platform of prayers is when you start to glorify God.

If we are under shelter, that means that we have somebody to turn to. With whatever troubles or happiness you have, you have a consultant and partner. So Krishna is ready to serve you, but how much you are ready to serve Him? You can give your simple prayers: “O my Lord, I think I need this – but what is Your opinion?” This is an important part. Because you can freely say: “I need this, I need Your help.” So don’t be paranoiac: “Shall I ask? Should I pray? May be not… May be yes… It’s forbidden….” No, simply give your prayers. But always let HIM decide.

Right, in this way you act like Him. Because He gave the same choice to Arjuna also: “Now I have told you everything – it’s up to you.” In the same way you can tell the whole story to Krishna. But finally don’t forget to add: “And now it’s up to You to decide what you want.”

Because actually it is always according to His choice. So better be clever in the beginning and so to say “give the option” to Him, but be satisfied with what you’ve got.

But from this kanishtha stage when we pray for ourselves only, we want to qualify ourselves to reach the madhyama platform soon – to pray for others. Right, because we are not neophytes, we are practicing, so we want to pray for others: “My Lord, I’m not praying for myself, only for others.” But then again if you still preserve your kanishtha mentality, then you can commit spiritual violence. What does it mean? If for example you pray to God: “O my Lord please make Damodar to be like this and that! He should act like I think!” Because many times we have this feeling: “O, may be this friend could be a devotee. Make him a devotee!” This is the same thing! I want to push MY desire over that person with the help of God. Isn’t it? It happens many times. Although I think that: “O, I pray for him.” No. You are praying for YOUR desire to manifest on him. You feel the difference, right?

Then how to pray for others? If we pray FOR somebody, we should not push our desire over the person, but invite the mercy of the Lord or direct His attention on that person. “O please, give him Your mercy! Make his path smooth.” In this way your attention, your power of prayer is directed to the person and to God and then a nice transmission will come. So we should be very careful about our prayers, because this is very powerful. The purer the person is, the more effective the prayer.

So don’t forget to pray for yourself in the way that we discussed: “This is my opinion, this is my desire, but what do You think?” – don’t forget the second part. Don’t forget to pray for others: “Please, help them, make their path easier and smooth.” And don’t forget finally to pray in a glorification mood. In the “Ishopanishad” there is one exclamation for God: “O my Lord, great as fire!” A simple glorification: “O, You are great! You are shining! You are powerful!” So this is a general conception about God – You are great. But we are dualists, so we pray with folded palms. Because the whole creation you can unite in your folded palms, you can offer everything that you have.

A fohászok tekintetében különböző megközelítések léteznek. Nagyon hosszú ideje a saját céljainkat keressük, saját ambícióinkat, vágyainkat akarjuk beteljesíteni, amik nem feltétlen rosszak, mégis hétköznapiak. Aztán az első filozófia leckén megtanulod, hogy nem jó Krsnához önző vágyakért fohászkodni. És skizofrénné válsz; oly sok mindenre vágysz, de tudod, hogy tilos és nagyon rossz, ha ezekért fohászkodsz. Így van? Egy erős, egészséges személyként elkezdted ezt a fajta jógát gyakorolni és a 21. század skizoid emberévé váltál. Rendben van ez így? Ez az amit akarsz? Valószínűleg nem. Erősek és egészségesek akarunk lenni. Fel kell ismernünk a szintet ahol állunk. Ha még mindig szükségem van Krsna segítségére hová fordulhatok, kihez fohászkodjak? Ő az akihez fohászkodnunk kell!

Ne terheljétek hát önmagatokat azzal, hogy megpróbáljátok eltiltani magatokat a fohászoktól. Ha szükségetek van valamire, csak szóljatok. Azonban ne tegyetek mindent zsebre. Álljatok készen arra, hogy megosszátok másokkal is, amit kaptatok.

Azt is meg kell tanulnunk hogyan fohászkodjunk. A fohászoknak különböző típusai vannak. Mint például az áldáskérés, vagy a megbocsájtás kérése. Végül pedig, amikor elérkezel a fohászok igazi szintjére, elkezded dicsőíteni az Urat.

Ha oltalom alatt állunk, az azt jelenti, hogy van kihez fordulnunk. Bármilyen gondok vagy boldogság érjen is, van kivel megbeszélni és megosztani. Krsna tehát kész rá, hogy téged szolgáljon, de te mennyire állsz készen arra, hogy Őt szolgáld? Felajánlhatjátok egyszerű fohászaitok: „Oh, Uram, azt gondolom szükségem van erre, de mi a Te véleményed?” Ez egy fontos rész. Mert szabadon mondhatjátok: „Erre van szükségem, a segítségedre van szükségem.”  Ne legyetek tehát paranoiásak: „Megkérdezzem? Fohászkodjak? Talán igen… Talán nem… Meg van tiltva… „ Nem, egyszerűen csak ajánljátok fel a fohászokat. De mindig hagyjátok, hogy Ő döntsön.

Ily módon úgy tesztek mint Ő. Mert ugyanezt a választási lehetőséget hagyta meg Ardzsunának is: „Elmondtam neked mindent, rajtad áll.” Ugyanígy elmondhatjátok az egész történetet Krsnának, a végén azonban ne felejtsétek el hozzá tenni: „Most pedig Rajtad áll, hogy eldönts mit szeretnél.”

Mert igazából mindig az Ő választása szerint történnek a dolgok. Jobb tehát okosnak lenni már az elején és úgymond „megadni a választás lehetőségét” Neki, de egyben elégedettnek is lenni azzal amid van.

Azonban erről a kanistha szintről, amikor csak magunkért fohászkodunk, képessé szeretnénk válni arra, hogy hamarosan eljussunk a madhjama szintre, ahol másokért fohászkodunk. Mert nem vagyunk újoncok, gyakorlók vagyunk, másokért akarunk fohászkodni: „Uram, nem magamért fohászkodom, csakis másokért.” Ha viszont megtartjuk a kanistha mentalitást (a kezdők gondolkodásmódját), lelki erőszakot követhetünk el. Mit jelent ez? Ha például Istenhez fohászkodsz: „Kérlek Uram tedd Dámódar prabhut ilyenné vagy olyanná! Úgy cselekedjen, ahogy én szeretném!” Sokszor van ilyen érzésünk: „Bárcsak ez a barátom bhakta lenne. Tedd bhaktává!” Ez ugyanaz a dolog. Saját vágyaimat akarom a másikra kényszeríteni az Úr segítségével. Nem igaz? Nagyon sokszor megtörténik. Habár azt gondolhatjuk: „Hiszen érte fohászkodom:” Nem. Azért fohászkodsz, hogy saját vágyaid rajta teljesüljenek be. Érzitek a különbséget, ugye?

De akkor hogyan imádkozzunk másokért? Ha valakiért fohászkodunk, ne akarjuk vágyainkat rákényszeríteni, hanem próbáljuk meginvitálni az Úr kegyét, vagy ráterelni az Úr figyelmét. „Kérlek, légy kegyes hozzá! Tedd egyenessé az útját.” Ily módon a figyelmed, fohászaid ereje arra a személyre és az Úrra fog irányulni és egy csodálatos átvitel következik be. Óvatosnak kell tehát lennünk a fohászainkkal, mert nagyon erősek. Minél tisztább egy személy, annál hatásosabb a fohász.

Ne feledjetek hát oly módon imádkozni magatokért amiről beszéltünk: „Ez az én véleményem, ezek a vágyaim, de Te mit gondolsz?” – ne feledjétek a második részt. Ne feledkezzetek meg másokért fohászkodni: „Kérlek segítsd őket, tedd könnyebbé és simává az útjukat.” Végül pedig ne feledjetek dicsőítő hangulatban imádkozni. Az Ísópanisadban találunk egy Istenhez szóló kiáltást: „Oh Uram, hatalmas mint a tűz!” Egyszerű dicsőítés: „Oh, nagyszerű vagy! Ragyogsz! Erős!” Ez egy általános felfogás Istenről: Nagyszerű vagy! Mi azonban dualisták vagyunk, összetett kezekkel fohászkodunk hát. Mert az egész teremtést egyesíthetjük összezárt tenyereinkkel, felajánlhatunk mindent, amivel csak rendelkezünk.

Има различни начини да се подхожда към молитвата. Дълго, дълго време искаме да постигнем собствените си цели, амбиции и желания – те не непременно са погрешни, обаче са простички. Но сетне, още на първите философски лекции разбираме, че не е добре да се молим на Кришна за себичните си желания. Тогава  ставаме шизофреници – копнеем да се осъществят толкова много неща, но знаем че е забранено и лошо да се молим за тях. Не е ли така? И от силни, здрави хора с характер, след като се заемем с тази йога се превръщаме в шизофреника на 21-ви век. Бива ли така? Нима това е, което искаме. Вероятно не. Ние искаме да сме здрави и силни. И е редно да осъзнаем нивото си. Ако все още се нуждая от помощта на Кришна – към кого другиго да се обърна, на кой друг да се моля? Именно НЕМУ трябва да се молим.

Тъй че недейте да се обременявате като се стремите да си забраните да се молите. Ако имате нужда от нещо, просто го изразете. Но не пъхайте всичко в своя джоб. Бъдете готови да споделите онова, което сте получили, с останалите.

Освен това трябва да се научим как да се молим. Съществуват различни видове молитви, като например да молим за благословии, за опрощение. И най-сетне когато достигнем до истинската равнина на молитвата, започваме да славим Бога.

Щом се намираме под закрила, това означава, че имаме към кого да се обърнем. Каквито и проблеми – или пък щастие – да ни сполетят, имаме съветник, имаме партньор. Така че Кришна е готов да ни служи; но доколко ние сме готови да Му служим? Можете да изразите простичките си молитви: „О Господи, мисля че имам нужда от това – но какво е Твоето мнение?” Това е много важна част. Защото свободно можете да кажете: „Нуждая се от това, нуждая се от помощта Ти”. Не бъдете параноици: „Дали да поискам? Дали да се моля? По-скоро не… А може би да… Не е редно…” Не, просто отдайте молитвите си. Но винаги оставете на НЕГО решението.

Защото по този начин действаме като Него, нали? Той дава същия избор на Арджуна: „Казах ти всичко – сега ти решаваш.” По същия начин и вие може да разкажете всичко на Кришна. Но накрая не забравяйте да добавите: „А сега от Теб зависи да решиш какво желаеш.”

Защото всъщност винаги всичко се случва според Неговия избор. Тъй че по-добре да сме мъдри още от самото начало и – тъй да се каже – да „Му предоставим възможността”; но и да сме доволни от това, което получим.

Обаче от това ниво на начинаещи (каништха) където се молим единствено за себе си, ние искаме да се квалифицираме и бързо да достигнем средната степен (мадхйама) – да се молим за другите. Нали, защото не сме начинаещи, практикуващи сме и искаме да се молим за другите. „Мой Господи, не искам нищо за себе си, единствено за другите се моля.” Но дори и тогава, ако още пазим умствената нагласа на начинаещи, можем да извършим духовно насилие. Какво означава това? Ако например се молим на Господ: „Боже, моля те направи Дамодар такъв или онакъв. Нека действа така, както аз съм намислил.” Защото много пъти имаме такова усещане: „О, може би този мой приятел може да стане бхакта. Моля те, направи го бхакта!” Това е все същото нещо! Искам да наложа СВОЕТО желание над този човек с посредничеството на Господ. Не е ли така? Често се случва. Макар да си мисля че „О, аз се моля за него.” Не. Молим се за СВОЕТО желание, което да се сбъдне върху него. Чувствате разликата, нали?

Как тогава да се молим за другите? Ако се молим ЗА някого, не бива да натрапваме своето желание върху него, а да призовем милостта на Бога, да насочим вниманието Му към този човек: „Моля Те, дай му милостта Си. Направи гладък пътя Му.” По такъв начин вниманието ни, силата на молитвата ни са насочени към този човек и към Бога и тогава ще случва хубава трансмисия. Тъй че трябва да сме много внимателни в молитвите си, понеже са много могъщи. Колкото е по-чист човек, толкова по-мощна е молитвата.

И така, не забравяйте да се молите за себе си, по начина който обсъдихме: „Такова е моето мнение, такова е желанието ми, но какво мислиш Ти?” – недейте да пропускате втората част. Не забравяйте да се молите и за другите: „Моля Те, помогни им, направи пътя им по-лек и по-гладък.” И накрая не забравяйте да се молите в настроение на възхвала. В „Ишопанишад” има едно възклицание към Бога: „О мой Господи, велик като огъня!” Просто възхвала: „Ти си велик! Ти си сияен! Ти си могъщ!” Това е общото разбиране за Бога – Ти си велик. Обаче ние сме дуалисти, затова се молим с допрени длани. Защото в допрените си длани можем да поберем цялото съзидание, можем да поднесем всичко, което имаме.